Wat als je reactie op een situatie eigenlijk niet gaat over dat moment zelf, maar over iets van veel eerder? Onverwerkt trauma heeft vaak meer invloed op ons dagelijks leven dan we denken. Gebeurtenissen zoals een scheiding, familieconflict of ervaringen uit de jeugd kunnen diepe sporen nalaten. Zonder dat we het doorhebben kunnen deze oude wonden zich uiten in ons gedrag of onze emoties. In deze blog neem ik je mee in hoe je dit kunt herkennen.
Wat is een trauma?
Trauma wordt vaak geassocieerd met ingrijpende gebeurtenissen zoals een ongeluk, misbruik of geweld. Maar trauma hoeft niet altijd iets groots of zichtbaars te zijn. Het is niet zozeer de gebeurtenis zelf die bepaalt of iets traumatisch is, maar hoe jij, of je lichaam en geest, erop reageert. Wat voor de één een lastige herinnering is, kan voor de ander een diepe wond achterlaten.
Soms ontstaat trauma niet door wat er wél is gebeurd, maar juist door wat er ontbrak: veiligheid, gezien worden, liefde of steun. Het gemis van wat je nodig had, kan een impact hebben net als een schokkende ervaring. Trauma is dus niet altijd zichtbaar, maar laat zich vaak voelen in hoe je relaties aangaat, keuzes maakt of omgaat met stress.
Heb ik een trauma weggestopt?
Veel mensen lopen rond met onverwerkt trauma symptomen zonder dat ze zich daar bewust van zijn. Je herkent het vaak niet aan de herinnering zelf, maar aan hoe je lichaam of emoties reageren in het hier en nu. Denk aan overmatige alertheid, paniekreacties in alledaagse situaties, moeite met grenzen stellen, terugkerende conflicten of een gevoel van leegte. Alsof je afgesneden bent van je eigen gevoel.
Als je vroeger hebt geleerd om te overleven door je aan te passen of emoties te onderdrukken, is het goed mogelijk dat je het trauma niet hebt verwerkt, maar hebt opgeslagen. Weggestopt, maar niet verdwenen. En wat we niet aankijken, blijft vaak op een andere manier aan de deur kloppen. Het erkennen van deze signalen is een eerste stap richting heling.
Hoe je trauma’s kunt verwerken
Verwerken begint met erkennen. Erkennen dat iets je pijn heeft gedaan, dat je het moeilijk had of dat je iets essentieels hebt gemist. Pas wanneer je jouw ervaring bestaansrecht geeft, ontstaat er ruimte voor heling.
Soms helpt praten, soms juist voelen – zonder woorden. En bijna altijd helpt het als er iemand naast je staat die niet schrikt van je verhaal. Iemand die niet oordeelt, maar wel veiligheid en houvast biedt. Verwerking is geen rechte lijn. Het is een proces van laagje voor laagje loslaten wat je ooit hebt opgebouwd om te kunnen overleven en langzaam terugkeren naar wie je werkelijk bent.
Hoe ik kan helpen
Als mediator ontmoet ik regelmatig mensen die vastlopen in het heden, terwijl de pijn ergens in het verleden is begonnen. Een conflict, een scheiding of verstoorde communicatie raakt zelden alleen aan wat er nu speelt. Vaak ligt daaronder iets dat al langer meegaat: een oud patroon, onverwerkt verlies, een verlangen dat nooit is gezien.
Ik zie het als mijn rol om daar ruimte voor te maken. Niet als therapeut, maar als iemand die met je meeloopt. Die helpt om woorden te geven aan wat misschien al lange tijd stil is gebleven.
Of het nu gaat om spanningen in een relatie, een breuk, of iets wat je al jaren met je meedraagt, je hoeft het niet alleen te doen. Je bent welkom.